zaterdag 20 mei 2017

Column. Stille wateren.

Ties vertelt niet snel uit zichzelf een verhaal. Niet tegen de klas en niet tegen mij. Meestal neemt hij zijn moeder mee om het woord te doen. Als zijn moeder hem aanspoort om het zelf te vertellen aarzelt hij vaak lang. Het is dan ook een aangename verrassing als hij tijdens een wandelingetje van school naar een sporthal ineens naast me komt lopen en het woord neemt. Weet u dat ik vannacht om vier uur al naar Schiphol ga? Voor ik het weet vertelt hij ademloos over zijn plannen voor de vakantie. Het maakt niet uit dat ik intussen de groep twee keer een weg over laat steken en een keer flink tot de orde roep wegens gevaarlijk gedrag. Hij praat gewoon door. Na de vakantie blijkt dat deze woordenstroom beslist geen eenmalige actie was. Om half negen precies staat hij naast me om de klas te vertellen wat hij allemaal meegemaakt heeft. Hij is niet het enige stille water dat plotseling begint te stromen. Kathelijne is zo’n beetje het meest onopvallende meisje in de klas. Ze zal niet gauw toegeven dat ze het een en ander niet goed heeft begrepen, liever staart ze eindeloos in haar boek in de hoop op een wonder. Als ik echter een poppenkast in de ruimte naast het lokaal neerzet maak ik kennis met een hele andere kant van haar. Ineens staat ze in de pauze voor me met de vraag of zij binnen mag blijven om een verhaal in te oefenen. Ze heeft al iemand uitgekozen. Ik vind het goed. Na een week oefenen vraagt ze of de hele klas kan komen kijken. De hele klas, vraag ik verbaasd. Ja hoor, de hele klas. Als we binnen komen heeft ze alles klaar gezet. We kunnen zo gaan zitten. En dan begint het. Na een halve minuut zie ik het publiek verbaasde blikken uitwisselen. Wie zit daar in die poppenkast? Is dat Kathelijne? Ook ik kan het niet geloven en sluip zachtjes naderbij om een blik achter de poppenkast te kunnen werpen. Daar zit een onherkenbare Kathelijne vier poppen tegelijk te bespelen zonder de stemmetjes ook maar een keer door elkaar te halen. Het is topamusement. Topamusement is ook het woord dat de inhoud van de spreekbeurten van Ariane samenvat. Ariane is een heel rustig kind. Ze redt zichzelf goed, komt op de juiste momenten met een vraag en heeft altijd haar werk in orde. Totdat ze het tijd vindt om een spreekbeurt of een boekbespreking te geven. Dat doet ze zo graag dat ze zich vaak vrijwillig opgeeft. Als ze eenmaal op de hoge kruk voor de klas geklauterd is, ontpopt zich een groot verteller. Op precies het juiste moment springen de afbeeldingen die haar verhaal ondersteunen op het Digibord tevoorschijn. Ze kijkt niet eens achterom om te kijken of het wel goed gaat. Aimabel, goed geïnformeerd, boeiend, ze zou zo op achtjarige leeftijd een TED talk kunnen geven. En dan is Sacha er nog. Om Sacha maak ik me wel eens zorgen. Zo stil, zo tobberig met sommige lessen, zo in zichzelf gekeerd. Als ik vraag hoe het gaat, gaat het echter altijd goed. Sacha vraagt nooit aandacht behalve om te vragen of ze een klusje voor me mag doen. Die vraag heeft  een directe relatie met haar vriendelijke aard maar ook met het uitstellen van de grote klus waar ze mee bezig is. Op een dag zit ik ter voorbereiding van de muziekles zachtjes op mijn gitaar te spelen. Sacha legt een tekening op mijn bureau en kijkt me aan. Voor u, zegt ze lief, dan draait ze zich om en maakt zomaar uit het niets een sierlijk en blij dansje. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Een reactie plaatsen: