Column. Imago

Veertig jaar geleden stond ik op een podium tijdens een congres van de voorloper van deze bond- de ABOP-en zong uit volle borst een feministisch actielied: Oli-oli-olaan het … moet van de baan. Ik weet niet meer precies wat er van de baan moest, de lijst was lang,  maar ik weet wel dat naarmate ik vaker op een podium meedeed aan dit soort gekweel ik steeds meer een hekel kreeg aan ludieke acties. Wilden er echt successen geboekt worden dan moest het serieuzer. Ik vond het echt iets voor vrouwen om het gezellig te willen houden. Sindsdien hanteer ik een andere filosofie: sla met de schoen op tafel, laat je niet met een kluitje het riet in sturen en timmer flink aan de weg. De groep PO in actie is tot mijn vreugde niet in de valkuil van de vrolijke, ludieke actie gestapt. Het is ook precies de reden waarom krantenredacties en praatprogramma’s op radio en tv de oprichters van deze groep weten te vinden. De boodschap is: het is slecht gesteld met het imago en het salaris van leraren, er wordt stelselmatig te veel van ze gevraagd en niemand moet verbaasd zijn als er in de toekomst niet genoeg leraren zijn. Met andere woorden: het is menens. Inmiddels heeft een derde deel van alle leraren zich aangesloten en haasten vakbonden, besturen en ouders zich om zich solidair te verklaren. Mooi. Voor het eerst in jaren wordt er flink een vuist gemaakt. Die vuist kan wat mij betreft niet stevig genoeg zijn. Maar net als het allemaal goed en wel op gang is begint het ondermijnende gezucht: ‘Al dat gemopper doet het imago van leraren al helemaal geen goed’, kopt Trouw 27 mei. Docent economie Ferry Haan, tevens lid van de Onderwijsraad, doet in de Volkskrant eenzelfde duit in het zakje: ‘In de media hoor je vooral docenten die klagen en zich miskend voelen. Ze hebben een passie voor het vak, maar mogen dat meer uitdragen. Er zit iets van slachtofferschap in’. Hoe nu? Wat moeten we nu met zulke verzuchtingen? Een groep invallers voor de camera zetten die a capella de tekst ‘het is een prachtig vak maar ik kom nooit aan de bak’ zingen? Een paar collega’s met een zware burn-out vragen  om een gedicht voor te dragen: hoe kon het toch gebeuren dat ik hier zo zit te zeuren? Blije dansjes door de vergaderruimte van een school: en van je hela hola houd er de moed maar in? Het imago van deze beroepsgroep komt eerder voort uit een neiging tot  opofferingsgezindheid dan aan een behoefte aan slachtoffergedrag.  Maar het een komt wel uit het andere voort. Er is een grens aan wat men op wil offeren. En die grens is allang overschreden. Iedere bakker die zich in opdracht van  talloze bazen over allerlei zaken druk dient te maken behalve over het bakken zelf zou ook in opstand komen. De nadruk in het onderwijs ligt teveel op bijzaken. Juist de bijzaken trekken de zaak scheef. Ook de feminisering en de hoge leeftijd van veel leraren worden in het verhaal van Trouw meegenomen als mogelijke verklaring voor het slechte imago. Pfff. Vrouwen op leeftijd voeren kennelijk geen zakelijke argumenten aan maar zeuren alleen maar. Het schoonmoedersyndroom als schampere verklaring voor terechte motieven om iets onder de aandacht te brengen. Conclusie: als zestigjarige vrouw ben ik zo ongeveer de hoofdschuldige aan het slechte imago. Nee, met dit soort krantenartikelen voorkomen we dat naderende tekort wel... dus volhouden collega’s.. die schoen, die acties, die vuist! Dit is een leuk vak, laten we zorgen dat we het uit kunnen voeren.