Column. Out of sight.

Zo’n vier weken voor de zomervakanties beginnen de verzuchtingen: aaahhh…komen we volgend jaar weer bij u in de klas juf. Weet u al iets over volgend jaar? Ik zou het wel willen, ik wil dat eigenlijk elk jaar wel want ik hecht me erg aan een groep maar ik weet ook dat het niet goed is. De jaren dat ik met een klas meeging waren niet mijn beste jaren. De verhalen zijn te vaak verteld, de grappen worden sleets en de teken- en knutselopdrachten raken op. Daarbij dreig ik in te dutten en laat ik onwenselijk gedrag passeren louter omdat ik eraan gewend geraakt ben. Ach ja dat is Tara. Zo gaat dat altijd met haar. Is Tim woedend van het plein gelopen? Whats new.. Dus ga ik alleen nog met een groep of een deel van een combinatieklas mee als het echt niet anders kan. Daarbij weet ik ook heel goed dat al die leerlingen die nu zo staan te zuchten voor mijn bureau in september langs mij heen zullen lopen alsof ze me vaag ergens van kennen. Out of sight, out of mind. Ik kan er trouwens zelf ook wat van qua vergeetachtigheid want zo gauw een leerling van school af is en een tijd later opduikt achter een kassa of in de bediening van een restaurant moet ik enorm mijn best doen om mij haar of hem weer voor de geest te halen. Help me even, vraag ik dan benauwd. Om vervolgens te constateren dat de hulp niets oplevert. O ja, o ja, knik ik dan in de hoop dat de leugenachtigheid niet in mijn woorden doorklinkt want de leerling van wie ik een paar jaar daarvoor beslist gedacht moet hebben dat ik hem of haar erg ga missen is kennelijk geheel en al uit mijn herinnering gewist. Voor collega’s heb ik een iets beter geheugen, al is ook daar soms sprake van raadselachtige zwarte gaten. Toen er onlangs sprake was van een promotie van een leerkracht van wie de naam mij niet bekend voorkwam  wist een andere collega aan te tonen dat ik toch echt jaren intensief met haar had samengewerkt. Dat is natuurlijk wel heel slordig. Het frappeert me elke keer opnieuw hoe je jaar in jaar uit met collega’s samenwerkt, ruziet, lol hebt, lief en leed deelt, roddels uitwisselt tijdens de pleinwacht, koude nachten doorbrengt in een kamphuis en dat je zo gauw die collega de school verlaat je elkaar echt nooit meer ziet of tegenkomt. Gelukkig is daar Facebook. Daar heeft zich in de loop van de jaren een gezellige groep ex-leerlingen en ex-collega’s verzameld. Er zijn leerlingen uit de jaren tachtig en negentig bij alsmede collega’s bij met wie ik veertig jaar geleden samenwerkte. Ik zie hun kinderen en kleinkinderen voorbij komen, hun vakanties en verjaardagsfeestjes. Ik vraag me af wie van de leerlingen die nu zo voor mijn bureau staan te droef toeteren, mij over een paar jaar toevoegt als Facebookvriend? Er valt niets over te zeggen. Ik heb nog nooit goed voorspeld welke leerlingen ineens na jaren welbewust weer op mijn pad kwamen. Het valt eenvoudig niet te weten. Net zo min als ik kan voorspellen waarom ze hun oude juf niet vergeten waren. Sommige vertelden het. Anderen niet. Het maakt ook niet uit. Wat ik wel weet is dat ik dat jeremiërende groepje lieverds voor mijn bureau niet al te serieus moet nemen. En mijzelf ook niet. Wij zullen elkaar vergeten. Waarschijnlijk voorgoed. Dat is niet erg. Dat hoort zo. Volgend jaar is er weer een nieuwe groep om te vergeten.